Dag Sam

Negen jaar geleden stonden we in de woonkamer van een konijnenfokker. Kasten vol met konijnen en meerdere nesten bij elkaar, het zag er niet uit eigenlijk. Al je flapoor broertjes en zusjes waren al vergeven maar jij was er nog. Een klein lichtbruin konijntje met vliegoortjes, niet omhoog, niet omlaag. Je gaf Wouter een likje en die was verkocht en jij ook. We namen je mee op de arm want we hadden nog helemaal geen spullen. Alles prima, totdat we de deur uit gingen. Je had het door en wilde helemaal niet. Je was een konijntje met pit en we noemden je Sam.

We hebben gekke dingen met je gedaan.
 Je ging mee in de trein in de mouw van Wouter's jas. Je lag los op de achterbank terwijl we je mee namen het hele land door. Van mijn studentenkamer naar die van Wouter en weer terug. Van ouders naar schoonouders naar gekke plekken als het strand of het park.

 

Je had altijd je knuffel Harry mee.

En was ontzettend vriendelijk naar iedereen die de moeite deed je aan te spreken op een manier die je verstond.

Je hebt heel wat hokken gehad en deze staan nu nog verspreid over het land bij ouders en schoonouders.

Lekker in het zand bij de schoonouders

Bij mijn ouders

Op ons balkon

Je had ook heel wat zooi in huis waar je nooit veel aandacht aan besteedde en dat nooit lang mee ging.

Het leven ging door en er kwamen kinderen. We dachten dat je speelkameraadjes zou vinden maar eigenlijk vond je het maar niks. Teveel lawaai op je oude dag. Je viel wat op de achtergrond zoals dat gaat met huisdieren. Gelukkig liep je los dus je kon ons altijd opzoeken en er was bijna altijd wel iemand thuis.

Je bent deel van de familie geweest en zal het in ons hart ook blijven.

We hadden gehoopt dat je nog jaren mee zou gaan, en het kwam hard aan toen je met carnaval was ingestort. Ik had altijd verwacht dat je een oud langzaam grijs konijn zou worden maar dat ben je nooit geweest. Tot het eind was je actief en vrolijk waardoor we je soms vergaten te behandelen als de bejaarde nijn die je was. We hadden je graag een tuin gegeven en dachten dat je nog wel een ander huis zou zien. Het is maar beter zo, ik denk niet dat jij dat nog leuk had gevonden.

We hebben je wel meermaals meegenomen naar het strand. Dat vond je leuk ook al moesten we voor de schemer weg want dan kreeg je instinct override en was je niet te houden.

Er was dan ook geen betere plek om je te begraven en dat hebben we gister gedaan. Met z'n allen. Lotte heeft je nog een tekening gemaakt van het strand met de zee en een zeilboot, die hebben we bij je gelegd. Harry hebben we bewaard, dat vonden we niet zo milieuvriendelijk.

Een betere plek hadden we niet kunnen vinden

Het ging uiteindelijk toch onverwachts. Je bent dood gegaan in onze armen en gelukkig ging het snel en leek je geen pijn te hebben maar toch had ik je liever nog even een keer geknuffeld zoals ik altijd deed.

Ik had nooit verwacht je zo intens te missen. In huis zijn is verschrikkelijk.

Typisch

We hadden ons geen betere nijn kunnen wensen, je was een lieverd en het zal nog even duren voordat ik je niet meer hoor in huis en weer vrolijk de keuken in kan lopen.

De laatste foto

We zullen je nooit vergeten.

Dag Sam.
21-2-2006 -- 24-3-2015

Pijnlijke Koeienziekte waar je wel aan moet krabben!

Iedereen heeft vast gehoord van mond en klauwzeer. Een ziekte die koeien kunnen krijgen. Wist je ook dat er een menselijke variant is, genaamd hand voet mond ziekte? Het is een echte kinderziekte en dat ik het heb in giga mate is complete pech volgens de dokter. Het is trouwens echt verschrikkelijk! (En gelukkig onschuldig)

M'n handpalmen zien er alweer veel beter uit  :)

Op moment heb ik maar weinig gevoel in m'n vingertoppen en dit is de minst erge klacht tot nu toe. In chronologische volgorde: eerst had ik een dag koorts met griep verschijnselen. Met twee kids in huis en niemand om te helpen! Die nacht kreeg ik ontzettend jeukend en pijnlijke uitslag op m'n handpalmen. Een bizarre combi trouwens. De avond erop zat het ook op m'n voetzolen. De volgende ochtend kon ik de kinderen bijna niet meer aankleden van de pijn en lopen was alsof er honderden naaldjes in m'n voeten prikten. Daarnaast zat het nu ook op m'n neus, in m'n neus en in m'n mondhoeken! De arts twijfelde geen seconde over de diagnose en zei kwestie van uitzieken. Niks aan te doen. Hier heb deze nutteloze vaseline crème tegen de jeuk (meer krijg je niet als je borstvoeding geeft). Ik ben naar mijn lieve lieve ouders gevlucht die gelukkig altijd bereidt zijn te helpen. Een beetje hulp met de kids was al zo fijn en 's avonds kreeg ik een ijsbadje om de jeuk op m'n voeten te verzachten. Help me herinneren een extra lief gebaar te doen naar mijn mama op Moederdag!

De ziekte lijkt aan de beterende hand ook al heb ik nog wel de angst dat m'n nagels eraf gaan vallen, schijnbaar kan het nog erger. De jeuk is in ieder geval bijna weg en het doet lang niet meer zo zeer. Nu nog die rare vlekken weg en ik zou ook wel graag het gevoel in m'n vingertoppen terug krijgen... En dan te bedenken dat de meeste mensen helemaal geen verschijnselen krijgt, tsss.

Happy monday :)

DIY Bounty recept

Het nadeel aan zelf Bounty kunnen maken, is dat je met de juiste ingredienten in huis altijd super snel zo'n reep kan maken... en opeten. Maar ze zijn wel heel lekker!

De echte Bounty

Het bovenstaande plaatje is van een echte Bounty en natuurlijk kan je de moeite doen om die precies na te maken. Ik had daar geen zin in en heb gewoon repen gemaakt. Ziet er leuk uit en smaakt precies hetzelfde :)

De DIY Bounty

Maakt 20 repen (beetje afhankelijk van dikte en hoe groot je de repen uitsnijdt)

Benodigd:
-een rechthoekige schaal/bakblik oid
-bakpapier
-150 gram gemalen kokos
-6 theelepels kokosolie (liefst de onbewerkte versie die nog zijn kokosgeur en -smaak heeft)
-6 theelepels agave/ahornsiroop*, te koop bij de ekoplaza oa
-een 100 gram reep chocola, ik koos voor extra puur maar melk komt meer overeen met een echte Bounty.

net genoeg ahornsiroop smaak om het super lekker te maken

           *je kan ook agave, of ahorn, of honing gebruiken

optioneel: foodprocessor 

Smelt de kokosolie in een pannetje, voeg de siroop toe en roer door elkaar.
Als je een foodprocessor hebt, doe hier dan de gemalen kokos in en schenk de olie/siroop erbij.
Mix tot een smeuige massa.
Geen foodprocessor? Geen probleem! Doe dan de gemalen kokos gewoon bij in het pannetje (nadat je het van het vuur hebt gehaald) en roer tot een smeuige massa. Het kan zijn dat je iets meer gesmolten kokosolie moet toevoegen hiervoor.

Doe een stuk bakpapier in een blik/schaal.
Verspreid het kokos mengsel egaal over de bodem. Houdt het ongeveer 1/2 tot 1,5 cm dik naar eigen inzicht.
Druk het een beetje aan met de achterkant van een lepel.

Breek de chocola in stukjes en smelt het au-bain-marie.
Giet het over de kokos. Gebruik weer de achterkant van een lepel om het uit te smeren.

Zet de schaal/blik in de koelkast totdat de chocola goed gestolt is.
Even met een scherp mes in stukjes snijden en proberen het niet allemaal in 1 keer op te eten!

Bewaren: in een koekjestrommel buiten de koelkast, anders wordt het te hard

Wie gaat het proberen?

Als het erop aankomt

Alweer een maand geleden dat ik een bericht heb geplaatst! Ik heb het gevoel dat ik werkelijk nergens aan toe kom. Mijn huis is niet opgeruimd, mijn vaat is niet helemaal gedaan, de schone kleren liggen in een hoop op de stoel waar ik nu op zit en de vieze beginnen zich alweer op te stapelen.

Die blauwe gloed is van mijn laptop, de gepropte was komt door mijn billen...

Heel veel thuisblijfmama's herkennen vast het gevoel dat alles maar half gedaan is aan het einde van de dag. Om dan maar niet te spreken over werkende mama's, hoe die ooit hun huishouden doen is mij echt een raadsel. Misschien dat manlief dan iets meer helpt, dat zou natuurlijk kunnen (niet dat de mijne niks doet, maar het is natuurlijk niet 50/50 verdeeld).

En ik heb al een groot deel opgeruimd daarnet.

Binnenkort komt er waarschijnlijk wel wat meer tijd vrij in de vorm van mijn oudste die naar de peuterschool gaat. Het is helaas begonnen, dat langzame proces waarbij ze steeds minder tijd met mij spendeert. Gek idee dat ze over minder dan een week, na 2,5 jaar, opeens niet meer elke dag de hele dag in mijn buurt is (die momenten dat ze met haar papa weg is, of uit logeren even buiten beschouwing gelaten). Ik weet dat het goed is, voor haar en voor mij, maar toch zie ik er, nu het erop aankomt, een beetje tegenop. Hoe die werkende mama's dat al na 3 maanden moeten doen, is mij ook hierbij een raadsel. Ik kan mij echt niet voorstellen dat de jongste, die 2 dagen geleden 3 maanden is geworden, nu naar de creche zou gaan. Ik heb het idee dat we nog maar net begonnen zijn, dat het ritme er nog in moet komen en dat ze net een beetje zelf contact gaat maken en dingetjes gaat doen. Om haar dan 4 dagen in de week af te geven, lijkt me helemaal niks. Gelukkig was mijn hubby het daarmee eens, en hoe graag hij mij om verschillende redenen ziet werken, wilde ook hij wachten totdat Stella 6 maanden is voordat ik het thuisblijfmoederschap vaarwel zeg.

Ons oude mannetje, alweer 9!

Drie weekjes geleden werd de zorg voor kleine zoogdiertjes trouwens nog wat groter. Terwijl hubby in Brabant was voor carnaval werd ons konijntje ernstig ziek. Ik krijg nog een brok in mijn keel als ik eraan denk. We gingen met z'n allen naar Roosendaal voor de carnavals optocht maar dat feest moet je echt van jongs af aan mee krijgen om te apprecieren, of in ieder geval niet verschrikkelijk vulgair te vinden. Daarom gingen ik en de meisjes na de optocht de grote rivieren weer over. We zouden de volgende week voor kindercarnaval terug komen dus ons konijntje bleef ook in Brabant. Daar kon hij mooi in de tuin spelen, helaas werd hem dat ook bijna fataal. Compleet slap en ontzettend benauwd werd hij naar de dichtbijzijnde eerste hulp dierendokter gebracht (natuurlijk op zondag, dit soort dingen gebeuren ons nooit op reguliere zorgtijden). Daar bleek dat hij in korte tijd een kwart van zijn lichaamsgewicht was verloren en dat er vocht achter of in zijn longen zat. Hij kreeg antibiotica, pijnstilling en dwangvoer. Ook voor thuis, maar een beetje maar, als hij het haalde, konden we meer komen ophalen.
En daar zat ik dan, in Drenthe Overijssel (oeps, sorry Opa, zullen we het nog maar even houden op ZwangerschapsIQ... genant) want we waren een dagje naar mijn opa en oma. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik hem twee dagen ervoor nog naar de dierenarts had gebracht waar ik had gevraagd over zijn gewicht (wat ze niet nodig vonden om te checken) en over zijn moeilijke ademhaling (zijn longen klonken schoon... jaja). Maar veel meer nog moest ik denken aan dat hij zou overlijden zonder dat ik hem had gezien en afscheid kon nemen.
Gelukkig haalde hij boven verwachting zijn negende verjaardag een week later, en met genoeg antibiotica, pijnstilling, dwangvoer en vers voer, is hij er weer bovenop gekomen. Waarom hij gestopt was zijn konijnenbrokjes te eten weten we niet, waarom hij ze ook tijden niet meer wilde eten weten we ook niet, maar sinds een dag of twee eet hij ze weer en komt hij weer langzaam aan. Gelukkig want ook al vind ik hem soms vervelend en meer werk dan lol, hij is ons eerste "kindje" en wanneer het erop aankomt, zal ik hem toch wel erg missen.