Als het erop aankomt

Alweer een maand geleden dat ik een bericht heb geplaatst! Ik heb het gevoel dat ik werkelijk nergens aan toe kom. Mijn huis is niet opgeruimd, mijn vaat is niet helemaal gedaan, de schone kleren liggen in een hoop op de stoel waar ik nu op zit en de vieze beginnen zich alweer op te stapelen.

Die blauwe gloed is van mijn laptop, de gepropte was komt door mijn billen...

Heel veel thuisblijfmama's herkennen vast het gevoel dat alles maar half gedaan is aan het einde van de dag. Om dan maar niet te spreken over werkende mama's, hoe die ooit hun huishouden doen is mij echt een raadsel. Misschien dat manlief dan iets meer helpt, dat zou natuurlijk kunnen (niet dat de mijne niks doet, maar het is natuurlijk niet 50/50 verdeeld).

En ik heb al een groot deel opgeruimd daarnet.

Binnenkort komt er waarschijnlijk wel wat meer tijd vrij in de vorm van mijn oudste die naar de peuterschool gaat. Het is helaas begonnen, dat langzame proces waarbij ze steeds minder tijd met mij spendeert. Gek idee dat ze over minder dan een week, na 2,5 jaar, opeens niet meer elke dag de hele dag in mijn buurt is (die momenten dat ze met haar papa weg is, of uit logeren even buiten beschouwing gelaten). Ik weet dat het goed is, voor haar en voor mij, maar toch zie ik er, nu het erop aankomt, een beetje tegenop. Hoe die werkende mama's dat al na 3 maanden moeten doen, is mij ook hierbij een raadsel. Ik kan mij echt niet voorstellen dat de jongste, die 2 dagen geleden 3 maanden is geworden, nu naar de creche zou gaan. Ik heb het idee dat we nog maar net begonnen zijn, dat het ritme er nog in moet komen en dat ze net een beetje zelf contact gaat maken en dingetjes gaat doen. Om haar dan 4 dagen in de week af te geven, lijkt me helemaal niks. Gelukkig was mijn hubby het daarmee eens, en hoe graag hij mij om verschillende redenen ziet werken, wilde ook hij wachten totdat Stella 6 maanden is voordat ik het thuisblijfmoederschap vaarwel zeg.

Ons oude mannetje, alweer 9!

Drie weekjes geleden werd de zorg voor kleine zoogdiertjes trouwens nog wat groter. Terwijl hubby in Brabant was voor carnaval werd ons konijntje ernstig ziek. Ik krijg nog een brok in mijn keel als ik eraan denk. We gingen met z'n allen naar Roosendaal voor de carnavals optocht maar dat feest moet je echt van jongs af aan mee krijgen om te apprecieren, of in ieder geval niet verschrikkelijk vulgair te vinden. Daarom gingen ik en de meisjes na de optocht de grote rivieren weer over. We zouden de volgende week voor kindercarnaval terug komen dus ons konijntje bleef ook in Brabant. Daar kon hij mooi in de tuin spelen, helaas werd hem dat ook bijna fataal. Compleet slap en ontzettend benauwd werd hij naar de dichtbijzijnde eerste hulp dierendokter gebracht (natuurlijk op zondag, dit soort dingen gebeuren ons nooit op reguliere zorgtijden). Daar bleek dat hij in korte tijd een kwart van zijn lichaamsgewicht was verloren en dat er vocht achter of in zijn longen zat. Hij kreeg antibiotica, pijnstilling en dwangvoer. Ook voor thuis, maar een beetje maar, als hij het haalde, konden we meer komen ophalen.
En daar zat ik dan, in Drenthe Overijssel (oeps, sorry Opa, zullen we het nog maar even houden op ZwangerschapsIQ... genant) want we waren een dagje naar mijn opa en oma. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik hem twee dagen ervoor nog naar de dierenarts had gebracht waar ik had gevraagd over zijn gewicht (wat ze niet nodig vonden om te checken) en over zijn moeilijke ademhaling (zijn longen klonken schoon... jaja). Maar veel meer nog moest ik denken aan dat hij zou overlijden zonder dat ik hem had gezien en afscheid kon nemen.
Gelukkig haalde hij boven verwachting zijn negende verjaardag een week later, en met genoeg antibiotica, pijnstilling, dwangvoer en vers voer, is hij er weer bovenop gekomen. Waarom hij gestopt was zijn konijnenbrokjes te eten weten we niet, waarom hij ze ook tijden niet meer wilde eten weten we ook niet, maar sinds een dag of twee eet hij ze weer en komt hij weer langzaam aan. Gelukkig want ook al vind ik hem soms vervelend en meer werk dan lol, hij is ons eerste "kindje" en wanneer het erop aankomt, zal ik hem toch wel erg missen.