Wanneer regen zonneschijn is

Het voelt nog maar zo kort geleden dat ik de winter in Canada heb doorgebracht.

Flashback van mijn blog destijds: 
"Hoe graag ik ook wilde, ik kon de tijd niet vertraging, dus dinsdagochtend om 11:05 verliet mijn vliegtuig Nederlandse bodem. En voor iemand met zo’n enthousiaste fantasie als ik, is reizen met het openbaar vervoer lang niet altijd geslaagd. Halverwege de vlucht (van 9 uur!) pakte het meisje naast mij het doorzichtige zakje met vloeistoffen uit haar tas en ging alle potjes en flesjes open maken, om ze vervolgens in haar grote tas te stoppen. Toen ze daarna een tijd met alleen haar handen in haar tas zat te frunnikken,
wist ik zeker dat ze vanalles bij elkaar aan het gooien was om zo een chemische reactie teweeg te brengen. M’n hart probeerde op dat moment door m’n borstkas heen te bonken, en ik had het echt niet meer... Gelukkig heb ik ook nog het vermogen om semi-rationeel te denken op zo’n moment en leek het mij geen optie om de volgende 4,5 uur stijf van angst in het vliegtuig te zitten. Dus heb ik het enige gedaan wat ik kon bedenken dat het zou oplossen: ik heb haar aangesproken.
Ik wilde vragen: Are you trying to blow up the plane? Maar dat leek mij geen verstandige opmerking. Ik heb gevraagd wat ze studeerde gezien er twee studieboeken lagen die rechtstreeks uit mijn eigen kast hadden kunnen komen. Ze bleek Cultural Analyses te doen aan de UVA. Een andere kant van wat ik doe eigenlijk, dus hebben we een tijdje wetenschappelijk zitten kletsen. Toen ik ervan overtuigd was dat ze inderdaad echt opweg was naar haar ouders in de VS en geen terroristische neigingen had, ben ik verder gegaan met tv kijken. Ik houd nou eenmaal niet zo erg van kletsen met mensen in het vliegtuig, lol."


Eenmaal aangekomen bleek het de meest heftige winter in meer dan 20 jaar en ik heb er ontzettend van genoten. Soms zijn er drie jaar later nog momenten dat ik door herinneringen wordt omgeven en even wegdroom, zoals gisteravond.
Het was opeens heel stil in de kamer. Toen ik opkeek zat mijn 17 maand oud dochtertje in haar stoeltje naar buiten te staren. Ze keek vermoedelijk vliegtuigen en ik besloot de lichten uit te doen om samen met haar te spotten. We hebben wel 15 minuten in stilte naar buiten gestaard, al heel bijzonder opzich. Hoewel er geen enkel vliegtuig langs kwam, zagen we wel opeens een prachtige flits! De wolken waren langzaam over de sterren komen waaien en de boom in de binnentuin begon te zwaaien. Opeens kwam de regen over ons dak en stond ik in gedachte op een parkeerplaats in Edmonton Canada met een boek onder mijn arm mij af te vragen wat er aan de hand was. Het voelde gek op een goede manier. Opeens wist ik het, regen! Drie maanden lang sneeuw, ijs, kou van -10 tot -50 en nu regen! Als persoon woonachtig in Nederland kan je het je bijna niet voorstellen maar op dat moment voelde het als de eerste echte zonnestraal na maanden grijs.

Zon hebben ze daar trouwens genoeg, het is alleen te koud om er buiten van te genieten.

Herkent iemand dit gevoel?