Er is een omslagmoment waarop je ophoud met wensen dat je ouder was. Ik denk dat het rond de 20 lag. Ik woonde op mezelf, had een leuke vriend die ik af en toe zag met een auto die ik mocht lenen, deed het goed op de universiteit, combineerde dat met een druk uitgaansleven, de sociëteit met al zijn verplichtingen en had zelfs nog tijd om te koken geloof ik. Ik kan me niet herinneren veel pizza of afhaal gegeten te hebben maar daarentegen kan ik me ook niet voorstellen dat ik broccoli met aardappels at ofzo... Raar hoe je zoiets niet meer weet. Anyhoo... Dat omslagmoment dus, geen punt. Er gaat wat tijd overheen dat je even gewoon blij bent met je leeftijd tot de dag dat je realiseert dat je een ouwe trut bent geworden. Dan is dat voorbij en wil je alleen nog maar jonger zijn. Die realisatie komt als je met je vriendinnen in de bar zit en opeens wenste dat je met z'n allen op de bank zat met een kopje thee zodat je elkaar gewoon fatsoenlijk kan verstaan en op tijd naar huis kan en geen kater hoeft te doorstaan. Het is wanneer het idee dat je uitgaat tot de vroege ochtend en dan met hooguit 2 uur slaap weer aan de slag moet, je al je bed in duwd om toch maar eens lekker bij te slapen. Het is wanneer je voor de spiegel staat en je je huid naar achter trekt om te zien hoe je er ook al weer uitzag zonder rimpels. En het is vooral als je met je zus, je 4-jarig nichtje en jullie twee baby's in kinderwagens over de kermis loopt en je schreeuwt: Ben ik nou een ouwe trut omdat ik niet begrijp waarom ze zulke lelijke muziek zo hard door elkaar moeten draaien?! Ja dan is het voorbij en hoor je toch echt niet meer onder de categorie jeugd, niet bij jezelf en zeker niet bij de jeugd, die je sowieso al van de kermis af aan het kijken was met de gedachte "Ga aan de kant ouwe taart, I am the bomb!". En nu dat ik dat schrijf denk ik dat die hele uitspraak vast heel erg gedateerd is....
En om een lang verhaal kort te maken wordt uw geduld niet beloond. Voor iedereen geboren in de jaren 90 vast een heel normaal verschijnsel maar vroeger was de klant echt koning en schaam ik mij dus een beetje. Elke keer als ik in Amsterdam op het terras zit vraag ik me af of ik mijn vinger zou moeten opsteken zoals ik dat op school had geleerd om een drankje te mogen bestellen. Of erger nog af te rekenen. Je wilt weg maar je kan niet betalen, hoe vervelend is dat. Het uitblijven van mijn wekelijkse recept wijt ik aan de koelkast die te klein was om mijn pompoentaartje te houden en die op de grond mieterde. Jep en daar lag hij in drie stukken... Nou ja eigenlijk twee maar zo gaat dat liedje uit 1985 (!) niet. De inhoud lag grotendeels op het plastic gelukkig, en de taartbodem zat nog zo vast aan het blik dat de taart aansnijden uberhaupt geen optie was geweest. En dit alles terwijl ik dezelfde taart de week ervoor ook al had gemaakt en toen was die heerlijk. Daar was ik alleen vergeten een foto van te maken. Ook niet echt een goed recept dus. Wisselende resultaten. Beetje als een pensioenfonds. Gelukkig is taart bakken lang niet zo belangrijk en kan ik voor aankomende week er nog wel iets van maken. Hooguit met een slechte foto maar dat zijn we tegenwoordig ook wel gewend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt! Mocht je een vraag hebben dan wordt deze zo snel mogelijk beantwoord.