de baby heeft duidelijk de kalender niet gezien, de weken niet geteld zoals ik, de afspraak die we hadden gemaakt niet begrepen. Nu begrijp ik de mama's die zeiden: ik was er zo klaar mee. De vorige keer was ik al een week mama tegen deze tijd. Nu zit ik hier maar te wachten, letterlijk. Als ik teveel buk dan gaan mijn bekkenbodemspieren protesteren dus ik kom maar weinig buiten en kan weinig binnen. Ik las dat ik moest genieten van deze extra tijd. Dat ik moest realiseren hoe bijzonder het is om nog even zwanger te mogen zijn. Ik geloof dat de schrijver van dat artikeltje alleen even was vergeten hoe saai wachten is, hoe moeilijk gezien je eigenlijk gewoon een kerngezonde vrouw bent maar je toch niet zoveel meer kan.
Het was de eerste keer ook iets makkelijker. Toen genoot ik van het niks doen, van de hele dag op de bank hangen en tv kijken. Dat kan alleen niet met een peutertje in huis. Ik wil niet dat Lotte de hele dag tv kijkt, die is van zichzelf al een enorme bankhanger. Soms lijk ik net een tiener te hebben zo lamlendig kan ze op de bank liggen. Daar wil ik echt niet nog meer reden toe geven! Dus dan kleuren we maar wat, en verven even, en maken speculaas beslag, en spelen met duplo. Alles kort zodat ik niet te lang zit, of te lang sta, of te lang loop.
Ik weet dat ik nog even moet genieten van de tamelijk rustige dagen. Dat ik nog even moet koesteren dat ik kan slapen van 20 tot 7:30 als ik zou willen (niet dat ik dat ooit doe). Dat ik nog even moet kijken naar die buik die toch wel heel mooi is dit keer en moet realiseren hoe bijzonder zwanger zijn is.
Maar hoe vaak ik dat ook denk, of lees, of hoor.... Eigenlijk wil ik gewoon heel graag ons kindje ontmoeten en kan ik absoluut niet meer wachten. Zwanger zijn is prachtig maar die baby is toch een tikkeltje mooier :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt! Mocht je een vraag hebben dan wordt deze zo snel mogelijk beantwoord.